Laatste blog!

Hee! Hier ben ik dan weer, mijn laatste blog, dit keer geschreven vanuit Nederland.

De laatste twee weken in Malawi gingen razendsnel voorbij. Op het project ben ik namelijk bezig gegaan met een donatie wat veel tijd in beslag nam. Met de giften van jullie en een eigen bijdrage heb ik het schoolbord van het klaslokaal op laten knappen. Dit schoolbord hing door het hele lokaal en wat behoorlijk verslechterd door de jaren heen. Het bord was onbruikbaar geworden en daardoor moesten de kinderen en lerares op de grond schrijven. Om dit te laten vernieuwen was cement nodig, nieuwe verf, iemand die het oude bord af kon breken en opnieuw opbouwen, een schilder en natuurlijk ook transport voor alle spullen. In 2 á 3 dagen tijd is alles vernieuwd en het resultaat mag er dan ook zeker zijn! (zie bijgevoegde foto’s).

De laatste dag op het project heb ik samen met de twee andere vrijwilligers, die ook hun laatste dag hadden, afscheid genomen van Adziwa. We hadden appels gekocht op de markt en mini stroopwafeltjes meegenomen(van mijn lieve buurvrouw) om uit te delen op het project. Daarnaast hebben we 10 kilo rijst gekocht zodat de kinderen en het personeel voor een keer iets anders konden eten dan Nsima.

Hoe ons afscheid was? Ik vond het supertof! Er werd voor ons gezongen, en we kregen allemaal een prachtige omslagdoek. Daarnaast kregen we een certificaat van Doingoood. Ik heb onwijs van mijn laatste dag genoten en mis alle kindjes nu al!

Na afscheid te hebben genomen van iedereen ben ik mijn koffer in gaan pakken. Dit ging stukken sneller dan in Nederland aangezien ik alleen al mn zooi maar weer mee terug hoefde te slepen en niet na hoefde te denken wat ik allemaal nodig zou zijn voor drie maanden. Vervolgens heb ik nog een nachtje geslapen in het huis en begon de volgende dag mijn terugreis.

Een taxi bracht me naar het vliegveld en toen ben ik gelijk maar in gaan checken. Na de douane kreeg ik een geschreven boardingspas om naar Kenia te komen. Blijkbaar lag de elektriciteit eruit in Malawi en moest ik daarom mijn boardingspas naar Amsterdam ophalen in Kenia. 15 minuten voor vertrek werd er nog steeds niet omgeroepen dat we moesten boarden. Toen ik bij de gate aankwam moest ik nogmaals door een douane controle. Een vrouw van de douane bleef maar lastige vragen stellen terwijl ik inmiddels nog maar vijf minuten had om mijn vliegtuig te halen. Toen ze doorhad dat ik totaal niet begreep wat ze nou van me wilde weten liet ze me gelukkig gaan en kon ik nog net op tijd in de bus naar het vliegtuig stappen.

Het vliegtuig steeg op en eindelijk was ik dan echt onderweg naar huis. Ik zat toch stiekem wel een stukje relaxter in het vliegtuig dan met de heenreis toen alles nog eng en spannend was. De vlucht ging vrij snel ondanks de tussenstop in Mozambique en voor ik het wist was ik geland in Kenia.

Aangekomen in Naïrobi moest ik gelijk weer door de douane heen. Altijd zo’n onwijs leuke controle, waarbij je schoenen uit moeten, laptop uit de koffer en alles in aparte bakjes a.u.b. Eigelijk gewoon de meest strenge en langdurige douanecontrole van alle landen waar ik tot nu toe ben geweest.

Denk je alles gehad te hebben, moet je vervolgens je boardingspas ophalen bij een gate die net achter de douane ligt, maar dan aan de andere kant van het vliegveld. Boardingspas opgehaald, weer door de douane en ja, dan gaat het wachten wel weer sneller. Van de vier uur waren er nu nog maar een ruime twee over.

Een tijdje later liep ik naar de gate, en wat was het hier druk! Nooit gedacht dat er zóveel mensen mee zouden moeten naar Nederland, maar echt!

Eenmaal zittend in het vliegtuig probeerde ik te gaan slapen, het was inmiddels ook al half 1 (Keniaanse tijd). Dit was weer zo’n heerlijk mislukte poging, ik heb de hele reis weer eens nauwelijks geslapen. Ook ging de temperatuur in het vliegtuig van aangenaam warm naar bah we komen weer bijna in Nederland aan koud. Lekker brak stond ik uiteindelijk 10 over half 7 (Nederlandse tijd, dus half 9 in Keniaanse tijd) op de bodem van ons koude kikkerlandje. Ondanks de temperatuur vond ik het ook wel weer prettig om nu eindelijk thuis te zijn.

Ik ben mijn koffers op gaan halen en kon daarna eindelijk weer naar huis. Twee van mijn lieve vriendinnetjes en mijn ouders stonden me op Schiphol op te wachten. Ik was superblij om ze weer te zien! Vervolgens zijn we lekker naar huis gegaan waar ik de rest van mijn familie en vrienden weer zag. De vermoeidheid bleef gelukkig nog even uit tot de avond viel en ik toch maar besloot om naar bed te gaan.

Inmiddels ben ik alweer ruim twee weken thuis en is het gewone leventje weer begonnen. Ik ben alweer begonnen met werken bij de Blokker en heb lekker kerst en oud& nieuw gevierd met mijn lieve familie en vriend.

Veel meer heb ik niet meer te melden nu ik weer terug ben in Nederland. Bedankt voor het lezen van mijn blog & hopelijk hebben jullie er van genoten.

Groetjes!

21-10-2018 t/m 28-11-2018

Hee allemaal,

Wat leuk dat jullie weer meelezen! Inmiddels zijn we weer vier weken verder sinds mijn vorige blog en heb ik hier weer van alles en nog wat meegemaakt. Maar voor ik begin wil ik iedereen die kleding gedoneerd heeft hartelijk bedanken! Dit werd echt gewaardeerd op het project. We hebben er heel wat kindjes blij mee kunnen maken.

Om maar te beginnen bij waar ik gebleven was: het Sand festival. De nacht voor het festival werd ik ziek en had ik bijna 40 graden koorts. Na overleg met mijn coördinator hebben we de volgende ochtend besloten naar het ziekenhuis te gaan. Daar werd mijn bloed afgenomen en bleek ik een bacteriële infectie te hebben. Ik moest de drie daaropvolgende dagen terug blijven komen voor medicatie door hetinfuus maar vond het prettig dat ik ‘s nachts in ieder geval wel naar huis mocht. Na een paar dagen voelde ik me gelukkig weer helemaal beter.

Een aantal dagen later, en een dag eerder dan gepland, kwam mijn moeder aan in Lilongwe. Ondanks dat het maar een korte periode was hebben we er samen onwijs van genoten. Het was tof om haar te laten zien hoe ik het hier nu al meer dan twee maanden uithoud en om haar een dagje mee te laten draaien op het project.

Op zaterdag hebben we mijn verjaardag gevierd bij het Tumaini festival. Dit was een festival in het vluchtelingenkamp in Dowa, ongeveer een half uurtje rijden vanaf Lilongwe. We hebben genoten van de diverse soorten Afrikaanse muziek, dans en marktkraampjes. Het was gaaf om naar een festival te gaan waar zoveel lokale mensen op af kwamen. Ook was het erg interessant om in gesprek te gaan met de vluchtelingen die in het kamp zelf verblijven en om hun verhaal aan te horen.

Op zondag heb ik mijn moeder meegenomen naar de kerk waar ik iedere zondag heen ga. Naar mijn idee vond ze het erg mooi en geniet ze stiekem nog steeds een beetje na.

Toen zat de week van mijn moeder er helaas alweer op en heb ik haar de volgende dag weer naar het vliegveld gebracht.

In het daarop volgende weekend ben ik zaterdags samen met een groot deel van mijn huisgenoten opnieuw een berg gaan beklimmen. De berg die we beklommen heetNkhoma Mountain, en ja, dit keer hebben we de juiste top bereikt!

Op zondag ben ik ‘s ochtends naar de kerk geweest en ‘s middags met Nathan (een van mijn huisgenoten) naar een verlovingsfeest gegaan. Ik heb de collega’s van zijn project ontmoet en met zijn allen hebben we een hele gezellige middag gehad.

De zaterdag erop was ik alleen thuis met Hanne. We waren beide wel toe aan een relaxt weekend en hebben dan ook de hele dagbij het zwembad gelegen.

Ondanks dat ik normaal gesproken helemaal niets om voetbal geef, ben ik afgelopen zondag samen met een huisgenoot en wat anderen naar een voetbalwedstrijd gegaan. Want als je er dan toch bent en nog geen weekend plannen hebt, waarom niet? Achteraf was het een leuke wedstrijd maar ben ik nu nog zekerder van mijn zaak: ik geef echt 0,0, helemaal nietsom voetbal.

Zoals velen vast wel gemerkt hebben praat ik bijna alleen maar over mijn weekenden. Dit komt doordat de werkzaamheden op mijn project vrijwel hetzelfde zijn gebleven en het niet veel toevoegende waarde heeft dit telkens te herhalen. Het enige dat er veranderd is, is dat het aantal van 60 nu opgelopen is naar rond de 80. Mocht er verder echt iets drastisch veranderen, dan laat ik dit natuurlijk weten.

De weken vliegen nu echt voorbij en het duurt nog maar 2.5 week voor ik weer naar huis vlieg. En als je me dan vraagt ben je daar al aan toe? Nee niet echt. Ik mis mijn vrienden en familie inmiddels wel heel erg en kan niet wachten tot ik iedereen weer terugzie, maar qua cultuur(en ook temperatuur)wil ik hier gerust nog even blijven. Maar don’t worry, ik zorg ervoor dat ik in dat vliegtuig zit.

Zo, voor nu was dit het wel weer. Als ik terug in Nederland ben zal ik nog een laatste blog schrijven om de laatste dingetjes van hier te delen. Bedankt voor het lezen en hopelijk tot mijn volgende blog!

Welkom op mijn Reisblog!

Hallo en welkom op mijn reisblog!

Zoals velen van jullie wel weten ben ik niet echt het type persoon die normaal gesproken blogs zou schrijven. Omdat ik het toch wel een hele leuke manier vind om iedereen thuis op de hoogte te houden heb ik besloten er toch eens in de zoveel tijd een te schrijven (niet teveel verwachten). Inmiddels verblijf ik alweer bijna zes weken in Lilongwe en daarom vond ik het de hoogste tijd om daarmee te beginnen.

Laten we beginnen bij het begin, de reis hier naartoe. Nadat ik afscheid heb genomen van mijn lieve familie en vrienden ben ik om 20:50 vertrokken richting Naïrobi (Kenia). De vlucht leek een eeuwigheid te duren en helaas heb ik in totaal niet meer dan een uurtje geslapen. Na een lange vlucht kwam ik uiteindelijk aan in Kenia. Hier moest ik vijf uur wachten op mijn volgende vlucht. Mijn vlucht verscheen niet op de borden en daarom heb ik mijn tijd goed benut door uit te zoeken bij welke gate ik moest zijn. Het wachten viel me erg mee en voor ik het wist was het alweer tijd om te boarden.

Na een vlucht van ruim 3.5 uur met een tussenstop in Mozambique kwam ik uiteindelijk aan in Lilongwe. De coördinatoren van Doingoood stonden me al op te wachten en na een klein uurtje rijden was ik eindelijk op mijn bestemming. Ik was de vierde vrijwilliger in het huis en de sfeer was gelijk top.

Lieneke was de eerste vrijwilliger die aangekomen was en zij zat dan ook bij mij op het project. Guido had ik in Nederland al ontmoet tijdens een van de voorbereidingstrainingen en zijn project lag op loopafstand van het onze af. Daarnaast was er nog een meisje uit Noorwegen, Hanne.

De rest van de week verliep goed. Ik moest wel echt even wennen aan de cultuur. Mensen spreken je random aan, reizen met het OV is anders, de eetgewoonten zijn niet hetzelfde en ga zo maar door. Eén ding waar ik dan wel weer blij mee was, het weer! Wat is het hier lekker warm als je uit ons koude kikkerlandje komt!

De derde dag ging ik met Lieneke mee naar het project. Ik vond dit vanaf het begin al onwijs gaaf en ik voelde me erg welkom. De werkzaamheden die ik o.a. verricht zijn: helpen met lesgeven, spelen, dansen en zingen met de kinderen, helpen met koken & afwassen en aan het eind van de dag de kinderen wassen en omkleden. Daarnaast hebben Lieneke en ik in de loop van de weken een paar muurschilderingen gemaakt voor in de nieuwe lunchruimte. De eerste week is dan ook echt voorbij gevlogen!

Inmiddels zijn we alweer een aantal weken verder en ben ik hier helemaal gewend. Ik vind de cultuur supertof en zit hier echt op mijn plek. Kevin, een vrijwilliger uit Kenia die ook bij ons op het project werkt nodigde ons uit om met al onze huisgenoten bij hem te komen lunchen, dit was dan ook erg gezellig!

Ook ben ik inmiddels een paar keer naar de kerk geweest op mijn project. Wat is dit een ervaring! Het is zo bijzonder om dit mee te maken! De kerkdiensten duren hier erg lang (soms wel 3,5 uur) en daarom skippen wij meestal het eerste uur. Wat mij toch voornamelijk aanspreekt is de zang. Het is heel anders dan ik gewend ben maar het klinkt supermooi! Ik ben dan ook zeker van plan om vaker te gaan.

Wat ik verder zoal heb gedaan in deze tijd? Samen met een aantal huisgenoten heb ik een berg beklommen, en toen we na heel wat uurtjes eindelijk op de top dachten te zijn, bleken we naar de verkeerde top te zijn geklommen. Uiteindelijk hebben we maar genoegen genomen met de top waar we heen geklommen waren omdat dit al vermoeiend genoeg was.

Verder heb ik ook samen met twee huisgenoten vlechtjes in ons haar laten zetten bij een haarsalon, en dat zou ik dus echt niemand aanraden! 1: het staat niet bij blanken, echt gewoon niet! 2: wij hebben 11 uur lang in de haarsalon gezeten terwijl we dachten dat het 3 uur zou duren. Vervolgens haatten we het zo erg dat het bij geen van ons er langer in heeft gezeten dan 2 dagen.

Op het project gaat het nog steeds heel goed. Het aantal kinderen op het project is op dit moment rond de 60. Het communiceren met de kinderen was in het begin erg lastig in verband met de taalbarrière maar ook dit gaat inmiddels steeds beter! Ik begin kleine zinnetjes chichewa te leren en in combinatie met mijn handen en voeten kan ik op deze manier toch al aardig met de kinderen communiceren.

Inmiddels is ons huis goed gevuld en zitten we hier met 9 vrijwilligers. Lieneke en Guido hebben het doingoood huis inmiddels verlaten. Na mij was Ruben de eerste nieuwe vrijwilliger. Vervolgens kwamen Meike, Mirjam, Jolinda, Nathan, Jeanette en Daniek daar nog bij. Het is een gezellige groep en ik heb het dan ook erg naar mijn zin. Jeanette en Daniek zitten ook op het project Adziwa en het is dan ook erg gezellig om er met zijn drieën te zijn.

Mijn plannen voor de komende weken:Aankomend weekend ga ik naar het sand festival bij het lake van Malawi. Ik ben erg benieuwd wat ik ervan vind en ga dit dan ook zeker nog met jullie delen!

Verder hoop ik over ruim twee weken 19 jaar te worden en ik vind het superstoer dat mijn moeder naar mij toe komt om dit samen te vieren! Ook met haar ga ik naar een festival (het Tumaini festival), dit keer in Lilongwe zelf. Ook hierover horen jullie nog meer!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Joëlle

P.s. Mocht je nieuwsgierig zijn, ik heb een aantal foto’s toegevoegd van mijn reis tot nu toe aan het mapje ‘Lilongwe’